Opzoek naar een tekstschrijver bij wie de inkt nog net niet door haar aderen stroomt? 

Mijn naam is Jacoline de Boer en ik kan mijzelf geen leven zonder schrijven voorstellen. Dat is niet altijd zo geweest. Tot een jaar of zes geleden schreef ik nooit, ik had er zelfs een klein beetje een hekel aan maar soms gebeuren er dingen in je leven waardoor je kijk op iets veranderd, zo ook bij mij. Ik ontdekte dat ik door te schrijven tot rust kwam, het maakte niet uit wat ik schreef.  Inmiddels heb ik al honderden teksten geschreven met de meeste uiteenlopende onderwerpen.  

Kluun schreef jaren terug in zijn boek; Ik had het allemaal. Ook ik had het allemaal. Nou ja ik heb het nog steeds allemaal, alleen kreeg ik er borstkanker bij. Niet iets waar je op zit wachten als je net 36 bent en een druk, sociaal leven hebt. Maar ja wie zit er wel op te wachten? Niemand toch!

Eén van de eerste dingen die manlief zei na de diagnose was, ik ga het niet net zoals die vent uit dat boek doen. Nou ik ook niet want ik ben niet van plan om dood te gaan. Die zin blijf ik nog steeds herhalen, al heb ik inmiddels wel begrepen en geleerd dat kanker niks te maken heeft met het wel of niet tonen van een vechterskarakter. Het is Russisch roulette spelen en de mazzel hebben dat de kogel je niet dodelijk raakt. Je hoort vaak mensen zeggen, toen ik ziek was heb ik het licht gezien. Ik heb jarenlang dingen uitgesteld maar toen ik ziek werd, nou toen had ik spijt van al die dingen die ik nooit had gedaan. Ik dacht altijd, bullshit! Je doet iets of je doet het niet. Op die gedachte ben ik inmiddels ook teruggekomen.

Ik liep al een aantal jaar met het idee om voor mijzelf te beginnen. Verder als het idee kwam ik alleen nooit. Ik heb de afgelopen jaren wel meer geweldige ideeën gehad (al zeg ik het zelf) maar meestal was het een kort hersenspinsel wat vervolgens weer ergens in mijn brein verdween. Maar dat voor mijzelf beginnen he, oh dat idee, dat bleef. Alles was al klaar, in mijn hoofd dan. Mijn website was af, ook in mijn hoofd maar een letter heb ik nooit op papier gezet. Er was altijd wel een reden, moe, geen tijd, geen zin enzovoorts. Vaak was het dan ook nog eens zo dat de ideeën 's avonds door mijn hoofd dwarrelde als ik dan net bijna lekker lag te slapen en veel te lui was om op te staan. Sinds ik die alles verpletterende diagnose kreeg bleef het idee, ik begin voor mijzelf, steeds langer in mijn gedachten hangen.  Ik kreeg het idee net zomin meer uit mijn hoofd als dat ik de kanker zelf uit mijn borst kreeg, het onderwerp is alleen ietwat veranderd.

Inmiddels ben ik gelukkig 'schoon' verklaard en heb ik het idee om voor mijzelf te beginnen doorgezet. Dit bleek de juiste keuze. Inmiddels heb ik veel leuke opdrachten binnen mogen krijgen en kijk ik uit naar nieuwe uitdagingen.